ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ

Αγαπητοί φίλοι, ψάχτες και ψαγμένοι του διαδικτύου, άνθρωποι – νέοι και γέροι – με ελέυθερο πνεύμα, λάτρες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας του λόγου, φίλοι δίχως παρωπίδες και δίχως σύνορα στις σκέψεις και στη γνώση.
Σε εσάς απευθύνεται αυτός εδώ ο δικτυχώρος.
Η blogόσφαιρα είναι τελικά ο νέος τόπος, οπου κάποιος μπορεί να διατυπώσει τις θέσεις του ελεύθερα, δίχως να εξαρτάται απο οποιοδήποτε δημοσιογραφικό ή κομματικό lobby. Οπου όλοι μπορούν να θέσουν ερωτήσεις και να πάρουν απαντήσεις επώνυμα ή ανώνυμα κατα τη θέλησή τους. Ενας χώρος όπου ο διάλογος είναι η κυρίαρχη δύναμη και οπου η γλώσσα, που κόκκαλα δεν έχει, κόκκαλα τσακίζει, μέχρι βέβαια να σου την πέσει το κατεστημένο, το οποιοδήποτε κατεστημένο εννοώ και να σου κλείσει και το στόμα και το μαγαζί...
Θα ξεκινήσω την κουβέντα μου με τον κόσμο που διαβάζει αυτές τις σελίδες με ενα θέμα για το οποίο όλοι σχεδόν έχουν «άποψη» και όλων το μυαλό έχει γαργαλήσει, αλλά κανείς δεν μιλά ανοιχτά για τις σκέψεις του πάνω σ’ αυτό ή για τις απορίες που έχει ή ακόμα ακόμα για τις ερωτήσεις του που αναζητούν απαντήσεις...
Ενα θέμα που δεν είναι ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι κομματικό, μα ξεκάθαρα πολιτικό. Ενα θέμα στο οποίο πολλοί έχουν χώσει τη μύτη τους και κανείς δεν κατάφερε να μας «φωτίσει» σχετικά μ’ αυτό.
Το θέμα μου είναι το Πολιτειακό.
Ενα θέμα ταμπού, που κανείς δεν το αγγίζει, επειδή και καλά «έχει λυθεί» απο το 1974 με «δημοψήφισμα».
Λύσαμε δηλαδή κάτι που δεν γνωρίζαμε. Κάτι για το οποίο κανείς δεν μας πληροφόρησε με αντικειμενικότητα. Κάτι για το οποίο, όσοι κληθήκαμε να ψηφίσουμε τότε, ακούσαμε μόνο την μιά άποψη. Είδαμε, ή μάλλον μας έδειξαν, μόνο τη μιά πλευρά του νομίσματος. «Την άλλη»-μας είπαν τότε-«μήν την κοιτάτε κάν είναι η κακή πλευρά. Η καλή είναι αυτή που σας δείχνουμε εμείς». Και σαν τα πρόβατα πήγαμε και ψηφίσαμε υπέρ της μιάς πλευράς.
Στις Δημοκρατίες υπάρχουν άραγε θέματα «ταμπού»; Πρέπει να υπάρχουν;
Γιατί δεν άφησαν τον εκφραστή της άλλης πλευράς να μιλήσει τότε, δίνοντάς του τις ίδιες ευκαιρίες να στηρίξει τις απόψεις του;
Εκανα προχθές μιά βόλτα σε μιά περιοχή της Αθήνας, όπου το επίπεδο μόρφωσης και προβληματισμού ανάμεσα στους νέους ανθρώπους υποτίθεται οτι είναι υψηλό, οπου οι νέοι που γυρνάνε εκεί είναι κυρίως φοιτητές και γενικώτερα αυτό που σήμερα λέμε «ψαγμένοι». Πήγα στα Εξάρχεια.
Εκεί ρώτησα 30 αγόρια και κορίτσια να μου πούν άν καταλαβαίνουν την διαφορά ανάμεσα στον όρο «πολιτικό» και «πολιτειακό». Οι 28 δεν είχαν ιδέα τί σημαίνει πολιτειακό!!! Οι δύο δεν ήξεραν τί σημαίναι πολιτικό, θεωρώντας οτι είναι οι προγραμματικές δηλώσεις των κομμάτων και άλλα τέτοια!!!
Πως λοιπόν μπορούμε σε μιά Δημοκρατία, όπως η δική μας, να δεσμεύουμε τους νέους ανθρώπους μέσα στο πολίτευμα της Προεδρευομένης Δημοκρατίας για πάντα και γι’αυτούς και για τα παιδιά και τα εγγόνια τους και τί είδους Δημοκρατία είναι αυτή, άν δεν τους δίνουμε το δικαίωμα να επιλέξουν ανάμεσα στα πολιτεύματα της Προεδρευομένης, Προεδρικής και Βασιλευόμενης Δημοκρατίας, αφού βέβαια τους ενημερώσουμε με αντικειμενκότητα ια το καθένα απ’ αυτά;
Γιατί έχουμε αγγιστρωθεί σε ενα μονομερές «δημοψήφισμα», που έγινε πριν απο τόσα χρόνια και κάτω απο εξαιρετικά ειδικές ιστορικές συνθήκες και γιατί υποχρεώνουμε την νέα γενιά να ζεί σε ενα πολίτευμα που «διάλεξαν» οι παπούδες τους και το οποίο είναι πολύ πιθανό να μή τους εκφράζει σήμερα;

Τέτοια ερωτήματα βάζω σήμερα απο τούτο εδώ το ηλεκτρονικό βήμα και καλώ όλους όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για το μέλλον αυτού του τόπου και για την αποκατάσταση της αλήθειας να απαντήσουν.
Ολες οι απαντήσεις είναι ευπρόσδεκτες και ο διάλογος ακόμη περισσότερο.